นิทานแสนสนุก

20 เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสหลังจากฝนตกหนักเมื่อคืนที่ผ่านมา กระต่ายน้อยสองตัวออกเดินทางเพื่อไปหาอาหาร แต่เมื่อมาถึงสะพาน กระต่ายขาวก็ร้องขึ้นว่า “โอ๊ะ! แย่แล้ว สะพานขาดแบบนี้ เราจะข้ามลำ�ธารไปหาอาหารที่ฝั่งโน้น ได้อย่างไร” “นั่นสิอาหารฝั่งโน้นมีเยอะเสียด้วย” กระต่ายชมพูพูดขึ้นบ้าง กระต่ายน้อยทั้งสองจึงนั่งคิดหาวิธีที่จะข้าม ลำ�ธารไปฝั่งตรงข้าม “ฉันคิดออกแล้ว เราไปช่วยกันหาไม้มาพาดข้ามลำ�ธารกันดีกว่า” ทั้งสองตัวช่วยกันหาไม้มาได้ แต่ไม้ยาวไม่พอที่จะพาดไปถึงฝั่งตรงข้าม “เราต้องช่วยกันหาไม้ใหม่ให้ยาวพอจะพาดไปถึงฝั่งตรงข้ามได้” คราวนี้ พวกเขาเจอไม้ที่ยาวพาดไปถึงฝั่งตรงข้ามได้ แต่ก็ยังไม่สามารถเดินบนไม้เพื่อข้ามไปอีกฝั่งได้ เพราะไม้อ่อนเกินไป รับน้ำ�หนักของกระต่ายน้อยไม่ได้เลย กระต่ายน้อยทั้งสองนั่งคิดหาวิธีอีกครั้ง กระต่ายชมพูหันไปเห็นใบไม้ลอยไปกับสายน้ำ� “ฉันคิดออกแล้ว” ว่าแล้วกระต่ายชมพูก็วิ่งกลับไปที่บ้าน เอากะละมังใบใหญ่มา “เธอเอากะละมังมาทำ�ไมเหรอ” กระต่ายขาวถาม อย่างสงสัย “ก็เอามาทำ�เป็นเรือพาเราข้ามแม่น้ำ�ไปน่ะสิ” “เราจะเข้าไปนั่งในกะละมังได้จริง ๆ เหรอ มันจะไม่จม แน่นะ” กระต่ายขาวถามอีก “ไม่จมหรอกเพราะกะละมังนี้ใบใหญ่ สามารถรับน้ำ�หนักเราได้ แต่เราต้องมีไม้พาย ด้วยนะ” กระต่ายทั้งสองจึงไปหาไม้พายมาตัวละหนึ่งอันแล้วทั้งคู่ก็ขึ้นไปนั่งบนกะละมัง “นั่งนิ่ง ๆ นะกระต่ายขาว อย่าโยกตัว” ทั้งสองตัวช่วยกันพายกะละมังไปอย่างช้า ๆ และระมัดระวังไม่ให้กะละมังจมน้ำ� ในที่สุดก็ถึงฝั่งตรงข้ามอย่างปลอดภัย “เย้ เราข้ามลำ�ธารมาได้...รีบไปหาอาหารกันเถอะ” กระต่ายทั้งสอง รีบแยกย้ายกันไปหาอาหาร จนเวลาบ่ายคล้อยก็กลับมาเจอกัน “โอ้โฮ...กระต่ายชมพูเธอได้อาหารมาเยอะจัง แต่ว่า...เราจะเอากลับไปได้ไหมนะ” “ฉันคงหิว เลยหามาเยอะเลย สงสัยต้องแบ่งอาหารให้กับพี่นกพี่ลิง พี่หมีแล้วล่ะ เพราะหากขนอาหารไปหมดกะละมังน่าจะรับน้ำ�หนักไม่ไหว จะจมน้ำ�ได้” “ดีสิ งั้นเราเอาอาหารไปแบ่งให้เพื่อน ๆ กันดีกว่า”กระต่ายชมพูบอก กระต่ายทั้งสองจึงนำ�อาหารแบ่งให้กับพี่นกพี่ลิงและพี่หมี เพื่อนๆต่างขอบใจกระต่ายน้อย และอวยพรให้กลับบ้านอย่างปลอดภัย พายเรือดี ๆ นะ กระต่ายขาวและกระต่ายชมพูลาเพื่อน ๆ ขึ้นนั่งบนกะละมัง แล้วค่อย ๆ พายเรือข้ามลำ�ธารกลับบ้านอย่างปลอดภัย กระต่ายน้อยเพื่อนเกลอ